Dubbele gevoelens

Het was een gekke week. Kay besloot maandag definitief om eerder terug naar Nederland te gaan. Na veel gesprekken heeft ze eindelijk de knoop doorgehakt. Het was wel nog even de vraag wanneer. 25 oktober, 12 oktober, 30 september? Het is vrijdag 23 september geworden. Iets eerder dan ikzelf had verwacht, maar voor Kay was dit het beste. Ik neem dr helemaal niks kwalijk en ben blij dat ze voor zichzelf een keus heeft kunnen maken. De maand die we hier samen hebben doorgebracht was ontzettend leuk! We hebben veel gezien, meegemaakt en gelachen.

Deze week hebben we dan ook leuke dingen gedaan en zijn we minder aanwezig geweest op de Day Care. Dinsdag hebben we ons haar laten vlechten, dat duurde voor ons tweeën al 3uur! Wel wennen hoor, het zit ontzettend strak en kriebelt soms.

Woensdag hebben we voor Kay wat praktische dingen geregeld. Formulieren die ondertekend moesten worden voor school, ticket voor de bus regelen enz. Ook hebben we in Sunyani souvenirtjes gehaald voor mensen thuis.

Juliet had heerlijk een cake gebakken als afscheid.

Donderdag was het dan de dag van het inpakken. En aangezien Kay 4 maanden zou blijven was er aardig wat in te pakken haha! Gelukkig was er geen stress aanwezig voor het maximum gewicht, dat zat namelijk helemaal goed. Ik kan me herinneren dat Kay gestrest aan me vroeg hoe ik koffers inpakte zonder overgewicht….

Vanochtend, 23-09, om 05:30 was het dan zover. Kay vertrok met een taxi naar Sunyani, om vanaf daar met een bus naar Accra te gaan. Ik ben weer lekker m’n bedje in gedoken!

Vrijdag was dus mijn eerste dag ‘alleen’, helemaal alleen zal ik hier nooit zijn. Het is me prima bevallen. Van 08:30 -  15:00 ben ik op de Day Care geweest. Dit was ook gelijk mijn eerste, hele dag op de Day Care. Maar, wat heb ik gedaan ;

Eerst heb ik geholpen met het ontbijt. De kleintjes worden niet echt geholpen en sommigen eten niet zelf. Het liefste zou ik 100 handen hebben zodat ik iedereen kan helpen, maar dat is helaas niet zo. Ik heb mijn aandacht verdeeld over 2 tafels, waar 10 kinderen aan zitten. Ik ben net zolang gebleven totdat het laatste kind z’n bordje pap op had gegeten. Daarna heb ik geholpen met de afwas (lees : omspoelen in een bak met water).

Ik heb besloten om mijn dagen bij de kleintjes van de Day Care door te brengen. De anderen zitten echt in klasjes en krijgen les. Hier kan ik als MZ’er eigenlijk weinig mee.

Dus, bij de kleintjes aangekomen heb ik eerst maar eens even in een stoel gezeten en alles bekeken. In het Engels wordt er gebeden en vragen de medewerkers hoe het met ze gaat. Ze leren ook hoe ze een antwoord terug kunnen geven. Er wordt in het Engels tot 10 geteld en het alfabet wordt opgezegd. Verder werd er eigenlijk niet veel gedaan. De kindjes zitten op hun stoel, slapen, huilen of spelen samen.

Ik heb mij vandaag ontfermd over Blessing. Een meisje dat een beperking heeft en niet kan praten. Ze herkende me al van vorige week, want ze kwam meteen bij me staan. Helaas werd ze al snel weer weggetrokken en op een stoel gezet. Ik ben met de medewerkers in gesprek gegaan over mijn opleiding. Dat ik voor de gehandicaptenzorg studeer en hier later mee wil werken. Ze waren geïnteresseerd maar verbaasd. Want wat kun je met die mensen doen? Ze kunnen toch niks? Ik heb uitgelegd dat we in Nederland zoveel meer hebben dan in Ghana en dat er veel te bereiken valt met gehandicapte mensen. Vanaf toen lieten ze mij m’n gang gaan met Blessing. En ook met Paris!

Van 11-12 werd er buiten gespeeld. Dit was ook een beleving hoor. Paris werd achterna gezeten en geslagen door andere kinderen. Gelukkig kon hij zelf al wegkomen voordat ik erbij was. Blessing zat bij mij en uitte haar emoties door geluiden te maken. Andere kinderen van de Day Care stonden er ook bij en deden haar na, wilden haar wegduwen en plukten aan d’r. Ik ben wel eventjes boos geworden toen, of ze me nou verstaan of niet. Heb ze weggestuurd, toedeloe!

Het meisje dat vorige week zo hysterisch huilde toen ze me zag, is inmiddels wat rustiger. Misschien wel door m’n haar! Ze heet Zinna en heeft een leuk koppie om te zien. De medewerkers vertelde me dat ze niet kan praten, net als Blessing en Paris. Dus ook zij is beperkt. Zorgkindje nummer 3 dat op de Day Care verblijft.. Het is me nog een raadsel waarom zij daar aanwezig zijn i.p.v. de gehandicaptenopvang, bij Isaac. Zal het volgende week eens navragen.

Rond 12 is het middageten. Ik heb me vast gehouden aan Blessing. Ze propt het liefste heel d’r bord in 1x naar binnen. Dus ik heb haar hierin begeleid.

Weer totdat het laatste kind klaar was met eten ben ik in de Dining Hall geweest. Na het middageten gingen de meeste kleintjes slapen, dat gebeurd hier op de tafels. Blessing slaapt niet dus heb ik haar mijn aandacht gegeven. Met wat simpele aanrakingen werd ze al wel wat rustiger. De kindjes sliepen totdat ze werden opgehaald, rond 14:30.

Na een dag vol indrukken kon ik me terug trekken in het verblijf. Even alles van me afschrijven en uitrusten!

Julliet (manager) kwam nog even langs. Checken of alles wel goed met me ging. Dit is namelijk de aller eerste keer dat iemand eerder weg gaat én dat iemand alleen zit. Ik heb haar ervan verzekerd dat alles goed ging en me prima heb vermaakt vandaag! Eventueel kon één van de weeskinderen mij wel gezelschap houden vanavond, mocht ik het niet fijn vinden alleen, maar ik red het wel haha! Het aanbod is in ieder geval al erg lief.

Zoals ik al zei, hier ben ik nooit alleen!